Vandaag namen we definitief afscheid van een vriend, trainer, mentor, 2e vader.
Samen met familie, vrienden, atleten en nog vele anderen kwamen enkele mooie herinneringen naar boven aan de hand van foto's en mooie teksten die ons aan Robert herinnerden zoals hij echt was.
Robert, voor een keer heb jij ons in snelheid gepakt!
Het was voorzien om je begin november in de bloemetjes te zetten als oprichter en 50 jaar trainer van de club. Normaal was het jouw doel om ervoor te zorgen dat je atleten de snelste zijn, maar nu heb je ons in snelheid gepakt. 6 oktober bleef onze wereld even stilstaan.
Je kende ons door en door Je had niet veel woorden nodig, Je zag al van ver hoe we ons voelden, Dat was je gave… Dat weten we allemaal in de club.
We zagen de laatste maanden dat het wat minder met je ging, maar van zodra je aan de piste kwam fleurde je op. De atleten en de club waren als een kind voor je, een levenswerk van 50 jaar. Je hebt veel jongeren zien passeren en ook ik was hier een van.
Toen ik, 33 jaar geleden, als 9-jarige in de club kwam aanlopen, samen met je toenmalige atleet Fonz Schellens, heb je me de atletiekmicrobe gegeven. Met vallen en opstaan heb je me begeleid tot een regionale topper tot een blessure roet in het eten gooide. Maar hier stopte het niet. Onze samenwerking werd verder uitgebouwd, door jou geïnspireerd, ging ik LO studeren, werd secretaris en je gaf me het vertrouwen om de trainingen van de jeugd van je over te nemen, eerst in samenspraak met jou en daarna op eigen benen, zodat jij je kon concentreren op de trainingen van atleten vanaf de cadet. Jij was mijn mentor en je levenslessen neem ik verder mee.
Toen de club 35 jaar bestond, heb ik voor mijn studies een opdracht gemaakt “De Geschiedenis van A.C.Hulshout” waarvan ik hier enkele tekstfragmenten schrijf als eerbetoon aan jou, want AC Hulshout is een club waar jij de grondlegger en het hart van was.
Robert kreeg de atletiekmicrobe al vroeg te pakken. Hij woonde te Sterrebeek en werd lid van RSC Anderlecht. Successen kwamen er vrijwel onmiddellijk, al was dit met tegenstanders als Emiel Puttemans en Eric De Beck helemaal niet gemakkelijk. In de jeugdcategorieën waren er overwinningen en vele ereplaatsen in de belangrijkste veldlopen van die tijd (Waregem, Dour, …). Zijn beste resultaat op de Belgische veldloopkampioenschappen was een negende plaats als eerstejaarsjunior. Maar waar Robert nog meer belang aan hechtte was dat hij tweemaal geselecteerd werd voor de landencrossen, samen met o.a. Emile Puttemans. Aan de marathon heeft hij zich ook verschillende keren gewaagd en met tijden van rond de 2u20 zou hij in deze tijd bij de top behoren. Als atleet was hij al een topper, maar ook later zorgde hij voor vele topsportmomenten in Hulshout.
Robert, je vond een baan als kapper in Hulshout. Je bleef er “hangen”, trouwde met Greet en begon een zaak als zelfstandige kapper. De atletiekmicrobe liet je echter nooit los. Dagelijks werden de kilometers afgemaald, toen nog in een periode dat ‘lopers’ beschouwd werden als rare vogels. Je vond er trainingsmaten en samen rijpte langzaam maar zeker het idee om een club op te richten. Ondanks pogingen van andere verenigingen om de nieuwe groep in hun structuren in te lijven, werd eind november 1972, de knoop definitief doorgehakt. Een aansluitingsnummer werd bij de atletiekbond aangevraagd.
Alleen gaat dat niet, maar zoals jezelf altijd zei: “Wie niet gestudeerd heeft, moet zich omringen met mensen die dat wel gedaan hebben”
Vaak werd er gelachen met die ‘naïevelingen die waren begonnen met de zoveelste club’. De smalende opmerkingen bleven na enige tijd achterwege en maakten plaats voor respect. Het was velen immers opgevallen dat er tussen de leden een hechte, kameraadschappelijke band bestond en dat is al die jaren zo gebleven.
Je omschreef het als volgt: “We willen een kleine, maar fijne club zijn. Een club met een echt familiale sfeer, waar de leden met elkaar trainen en samen naar wedstrijden trekken, om achteraf een pint te pakken en samen te zijn”.
50 jaar lang is de club haar idealen trouw gebleven en dit dankzij jou en de bestuursleden.
Van in het begin van het clubbestaan lag het accent er vooral op om zoveel mogelijk jongeren tot de atletiek te bewegen, verder te begeleiden en dan uiteindelijk te vormen tot competitieatleten.
Aan organisatie van wedstrijden was er ook geen gebrek. Van in het begin hechtte je hier belang aan, maar ook bij deze organisaties moest de lat hoog gelegd worden. Organiseren om te organiseren dat hoefde niet voor jou. Als je iets deed moest het goed zijn, zo ook met de cross, die indien de corona niet had toegeslagen ook dit jaar aan zijn 50e editie toe had geweest.
Alle Belgische topatleten, en ons land speelde in de jaren ‘70-’80 nog een toonaangevende rol in het internationale veldloopgebeuren, zijn in Hulshout minstens eenmaal aan de start verschenen. Op het palmares prijken dan ook namen als Emiel Puttemans, Gaston Roelants, Eric De Beck, Marc Smet, Paul Thijs, Willy Polleunis, Ivo Van Damme, Tom Van Hooste, Pieter Desmet en Veerle Dejaeghere. Met velen van hen heb je steeds contact gehouden en zijn vrienden voor het leven gebleven. Sommigen van hen misschien hier ook aanwezig om je een laatste groet te brengen.
We zouden hier een opsomming kunnen geven van dingen die je verwezenlijkt hebt met je atleten, maar dan gaan we er zeker enkele vergeten.
50 jaar heb je in weer en wind op en rond de piste gestaan en heb je atleten tot het uiterste gedreven. Met verschillende Provinciale, Vlaamse, Belgische, Europese en Wereldtitels op je palmares heb je als trainer bewezen dat je met gedrevenheid en doorzettingsvermogen ver kan komen. Weinigen doen het na.
Net zoals je het vertrouwen doorgaf rond de trainingen van de jeugd, gaan we nu je levenswerk verderzetten. Door jou zijn we zo ver gekomen en voor jou gaan we verder.
De dagelijkse telefoongesprekken van toen ik atleet was zijn in de loop der jaren geminderd naar enkele keren per week om raad te vragen, in alle mogelijke vormen. En je had altijd een antwoord klaar op je eigen manier. Dit is nu niet meer mogelijk en zal ik, maar ook de andere atleten het meeste missen. Maar we zullen regelmatig naar boven kijken en je raad vragen.
Samen met de bestuursleden en atleten van vroeger en nu, willen we je dan ook danken voor de fijne tijden die we samen doorgebracht hebben op en rond de piste.
Het ga je goed.
Tom Lambrechts